Został wykuty w Pierwszej Erze w Gondolinie. Pierwotnie należał do jednego z elfickich panów. Po zdobyciu i zniszczeniu miasta (511 rok Pierwszej Ery), oręż ten zaginął – najpewniej zagrabili go orkowie.
Przeleżał on w jakiejś kryjówce aż do Trzeciej Ery. Wtedy to znalazły go trzy trolle: Bert, Tom i William, które Ukryły miecz w swojej siedzibie.
Tam właśnie (w 2941 roku Trzeciej Ery) trafił na niego Thorin II Dębowa Tarcza, wędrując wraz z Kompanią i Gandalfem do Ereboru.
Odtąd krasnolud nosił Orcrista u swego boku i używał podczas walki. Odebrali mu go elfowie króla Thranduila w Mrocznej Puszczy. Monarcha ów złożył później Orcrista na grobie Thorina, gdy pochowano go w Ereborze, po Bitwie Pięciu Armii.
Odtąd miecz zawsze rozbłyskiwał w ciemnościach, gdy do Samotnej Góry zbliżali się nieprzyjaciele.
Drugim bliźniaczym do niego mieczem był Glamdring.
We wczesnej formie sindarinu miano Orcrist znaczy Pogromca goblinów. Gobliny tę broń zwały Siekaczem.
